Η «γέννηση» της ανακύκλωσης στην Ελλάδα

Πριν από λίγο καιρό ο Στίβεν Χόκινγκ, με μια δυσοίωνη πρόβλεψη, δήλωσε πως αν το ανθρώπινο είδος θέλει να επιζήσει, θα πρέπει να μετακομίσει σε άλλο πλανήτη. Λίγα χρόνια νωρίτερα μια τέτοια σκέψη θα περιοριζόταν στα συγγράμματα επιστημονικής φαντασίας ενώ σήμερα αναμένεται να τεθεί σοβαρά στο τραπέζι των συζητήσεων. Ο λόγος δεν είναι η ανάπτυξη διαστημικής τεχνολογίας αλλά το γεγονός ότι μέρα με τη μέρα το περιβάλλον του γαλάζιου πλανήτη γίνεται όλο και λιγότερο βιώσιμο για τον άνθρωπο εξαιτίας της μόλυνσης και στέρησης των πηγών.

Το πρόβλημα της διαχείρισης των αποβλήτων αποτελεί ένα από τα τρία σημαντικότερα παγκοσμίως, μαζί με την έλλειψη νερού και τις κλιματικές αλλαγές ενώ μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Τα τρία αυτά προβλήματα τείνουν να ενωθούν σε ένα ενώ και η αντιμετώπισή τους απαιτεί μια ενιαία πολιτική. Η τελευταία τάση στην επιστήμη της διαχείρισης αποβλήτων απαιτεί π.χ. να διαλέγουμε τρόπους που να μην συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή, κάτι που δεν μας απασχολούσε πριν από μια δεκαετία.

Τρεις είναι οι βασικές πηγές αποβλήτων: το περίσσευμα απόκτησης πρώτων υλών, ο μετασχηματισμός των πρώτων υλών σε προϊόντα και το περίσσευμα των προϊόντων μετά τη χρήση τους. Μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα προσανατολίζεται περισσότερο στην τρίτη φάση παραγωγής αποβλήτων, στα αστικά απορρίμματα. Στην πραγματικότητα όμως, τα απόβλητα των δύο προηγούμενων φάσεων είναι πολύ περισσότερα, πολύ συχνά πιο επικίνδυνα και συνδέονται στενά με την επιβίωση της ανθρωπότητα, διότι συμβάλλουν στην εξάντληση των πρώτων υλών.

Πρόβλημα κοινωνικής ευθύνης

Για να λυθεί το πρόβλημα χρειάζεται μια αλλαγή του καταναλωτικού και παραγωγικού μοντέλου. Να παράγουμε περισσότερα προϊόντα, χρησιμοποιώντας λιγότερους φυσικούς πόρους. Να παίρνουμε φυσικούς πόρους, παράγοντας λιγότερα απόβλητα κατά την παραγωγή τους και να καταναλώνουμε πιο φιλικά προς το περιβάλλον. Η κατανάλωση αφορά τον πολίτη, τα δύο προηγούμενα στάδια αφορούν τη βιομηχανία. Αυτά επισημαίνει ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων κ. Αντώνης Μαυρόπουλος. Σύμφωνα με τον ίδιο, η οριστική λύση της διαχείρισης αποβλήτων είναι ένας ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός και για αυτό δεν γίνεται εύκολα. «Το πρόβλημα της αλλαγής διαχείρισης αποβλήτων είναι κοινωνικό και όχι τεχνικό. Τεχνικά έχουμε τους τρόπους. Είναι θέμα οικονομίας, κοινωνίας, κοινωνικών δομών και κατανάλωσης» συμπληρώνει.

Ο κ. Μαυρόπουλος αναφέρει ένα προσωπικό παράδειγμα για να τονίσει την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που ανακύπτουν, σε περιπτώσεις που η προσπάθεια εκσυγχρονισμού διαχείρισης απορριμμάτων σκοντάφτει σε «απροετοίμαστο» κοινό. «Πριν από μερικά χρόνια, ένας γνωστός μου από την Αυστρία, καθηγητής πανεπιστημίου, έκανε ένα ερευνητικό πρόγραμμα για να μάθει ποιος είναι ο κύκλος ζωής των παιδικών πανών. Οι πάνες είναι μιας χρήσεως και παράγονται μαζικά σαν απόβλητα, ενώ είναι και πολύ επιβαρυμένα με οργανικά φορτία και πλαστικό. Ο συγκεκριμένος επιστήμονας ήθελε να φτιάξει μια πάνα που να μην είναι μιας χρήσεως αλλά να αλλάζει μόνο το κομμάτι που λερώνεται και το υπόλοιπο να ξαναχρησιμοποιείται. Όταν έγινε η ανάλυση επιθυμιών των καταναλωτών διαπιστώθηκε πως η πλειοψηφία των γονέων δεν ήθελε να επαναχρησιμοποιεί τις πάνες, γιατί τις θεωρεί βρώμικες. Δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να το σκεφτούν αφού είχαν την ευκολία της μιας χρήσεως. Διαπίστωσε επίσης ότι οι συνδικαλιστικές ενώσεις, με τις οποίες ήρθε σε επαφή, αντιδρούσαν έντονα στην αλλαγή της παραγωγικής διαδικασίας, διότι αυτό θα οδηγούσε σε μείωση κατανάλωσης πλαστικού άρα και σε πιθανή μείωση θέσεων εργασίας. Η βαριά βιομηχανία, από τη θέση της, ζήτησε επιδοτήσεις για να προχωρήσει σε αλλαγές παραγωγής».

Μάθε περισσότερα για την κατάσταση της ανακύκλωσης στην Ελλάδα μεταβαίνοντας στο πιο κάτω σύνδεσμο:

Διάβασε περισσότερα στο site της Καθημερινής http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_22_18/01/2007_178842

Είναι αυτό το μέλλον που θέλουμε;

Πράσινες Στέγες- Μάθε τί είναι

Οι Πράσινες Στέγες είναι μια ιδέα που ξεκίνησε από τη Γερμανία πριν από δεκαετίες και σιγά σιγά εξαπλώθηκε σε πολλές άλλες χώρες. Η κεντρική παραδοχή των πράσινων Στεγών είναι ότι το τσιμέντο στις ταράτσες των κτιρίων δεν είναι απλώς άσχημο, αλλά ανεβάζει και τη θερμοκρασία της πόλης το καλοκαίρι και κάνει τα σπίτια πιο κρύα το χειμώνα. η ύπαρξη πρασίνου στην ταράτσα ενός κτιρίου προστατεύει από την υπερθέρμανση το ίδιο το κτήριο, αλλά και τα διπλανά του αφου η ζέστη και ο ήλιος αντανακλώντα στις ταράτσες και "χτυπούν" και τις διαγώνιες οικοδομές.Αντίθετα, η ύπαρξη Πράσινων Στεγών λειτουργέι μονωτικά, ανκουφίζοντας από τη θερμότητα και προφυλάσσοντας το "γυμνό" κτήριο κατά τις χαμηλές θερμοκρασίες.Θέλετε να δείτε πώς γίνεται; Πατήστε εδώ.

The story of stuff ή το ταξίδι των πραγμάτων που καταναλώνουμε